Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne i różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, więc tej, w którą układa się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w handlu tym liczy udział krążek stawowy, a to odbywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy zaleca się z dolu żuchwy w toku guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stopień jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w akcje stawów, są w wysokiej mierze połączone z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i wzięcie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada krytyczne stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z ostatnim liczone usytuowanie innych elementów stawów skroniowo-żuchwowych jest kluczowy pomysł na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w stosunku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układu do szczęki - także w porządku spoczynku, kiedy i prac - jest spore stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz całą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i niskie. Do ważnych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu także na końce. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na dokonujące się w sezonie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których występują kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób znajduje się w grup strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia wybiera się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne przejmuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa wybiera się przez największy termin oraz z jakiego podnoszą się jej cechy. Istnieje obecne miejsce, które korzysta żuchwa bez udziału naszej świadomości. W >> położeniu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wypowiada się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Zakłada się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wydobywają się wtedy w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni będących swoje przyczepy na żuchwie wpływa na jej założenie. Trwa w współczesny technika stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolicy Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim również uważa szacunek na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najsilniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może dochodzić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wykonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która organizuje się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Zapisuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony pochodzące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przekazany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, prowadząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej cechuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz bardziej oddziałują na danie żuchwy.